Θυμάμαι σαν χθες την ημέρα που μετακόμισα στο φοιτητικό μου σπίτι. Ήταν ένα περίεργο κι ιδιαίτερο μεταβατικό στάδιο που για εμένα κράτησε λιγότερο από 24 ώρες. Είναι περίεργο να ζεις καθημερινά με αρκετά άτομα στο ίδιο σπίτι και ξαφνικά να περιορίζεσαι σε μία συγκάτοικο. Ακόμη κι αν αυτή είναι η κολλητή σου.
Τον Σεπτέμβρη του 2010 λοιπόν, μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη καθώς η σχολή στην οποία πέρασα βρίσκεται στη Σίνδο. Νοικιάσαμε ένα δυάρι με την κολλητή μου και σχεδιάζαμε με απίστευτη ανυπομονησία εκείνη την ημέρα που θα ήμασταν πλέον μόνες. Ποιός να μου το έλεγε ότι θα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ειλικρινά, όσο μεταφέραμε πράγματα κι ήταν γύρω μου οι γονείς μου, όλα ήταν μια χαρά. Μόλις έκλεισε η πόρτα... ξεκίνησε η ανασφάλεια. Να κλειδώσω τέσσερις φορές, να τραβήξω το σύρτη, να κλείσω τα παντζούρια. Και όχι.... δεν περιορίστηκα σε αυτά. Πήρα τη μαμά μου ένα εκατομμύριο φορές, στη μία εκ των οποίων της ζήτησα να έρθει να κοιμηθούμε μαζί. Βέβαια αυτό κράτησε μέχρι το πρωί που ξυπνήσαμε. Όταν καταλάβαμε ότι πλέον εμείς ορίζουμε ρυθμούς και κανόνες, ευγνωμονούσαμε τον Ύψιστο για την τύχη μας. Κι έχω να πω πως έζησα τα ωραιότερα φοιτητικά χρόνια, στην ομορφότερη πόλη..την Θεσσαλονίκη!
Αυτό που έχει σημασία είναι να μην αγχωθείς! Να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, να θέσεις όρια και κανόνες και να προχωρήσεις τη ζωή σου. Να κάνεις βήματα παρακάτω! Να εξελίσσεσαι! Να κυνηγάς την τύχη σου και τους στόχους σου. Μα πάνω από όλα, πίστη στον εαυτό σου! Αυτό έχει σημασία.
Φιλιά γλυκά!
Α.
NOTES:
- not sponsored
- η εικόνα ανακτήθηκε από το google και δεν έχω τα δικαιώματα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου